De cirkel is rond.

24 april
We zijn terug in koningsstad Fez, waar we ook gestart zijn. De cirkel is rond.

Deze rally was een stuk zwaarder en intensiever dan de rally in Tunesië drie jaar geleden. Organisator Gert gaf dat ook aan in zijn speech bij de prijsuitreiking. Wat Gert betreft heeft hij het niveau bereikt dat hij wil vasthouden. Ook veel ervaren deelnemers gaven aan dat een aantal etappes Dakar waardig waren. Het verschil zit inde minder lange liaisons en een aantal minder lange etappes. Des te blijer zijn wij dat we het allemaal gehaald hebben. Toch wel een prestatie.
De mannen die horen dat wij echt de routes hebben gereden die zij ook hebben gereden zijn ze stuk voor stuk vol lof en onder de indruk.
Het gevolg is wel dat ik nauwelijks aan schrijven ben toegekomen. Bij deze nog een beetje een inhaalslag.

De laatste drie dagen, met gerepareerde auto, waren geweldig en zwaar.
De etappe van Mahmid naar Thissit woensdag was heftig doordat we begonnen met 40 km zandduinen en we door vastzitten, graven, losgetrokken worden en anderen helpen veel tijdverlies hadden en 's avonds nog een eind door het donker moesten.
De marathon etappe van donderdag van Thissit naar Ouarzazate was pittig door de lengte van 500 km. Maar doordat de route door de bergen erg mooi was en er een verbinding van175 km over asfalt tussen zat viel het voor ons erg mee. We waren rond 18.00 uur al binnen. Het navigeren ging erg goed donderdag.
Vrijdag was maar een korte rondje van 133 km maar het roadbook was lastig en navigeren viel zwaar. Tot onze verbazing en blijdschap waren we toch als eerste van de Adventure rally over de finish die dag. Kennelijk was het voor iedereen lastig geweest.
Na de finish, met bijbehorende foto's, in colonne nog 200 km naar Marrakech voor diner en prijsuitreiking. Wij doen onderweg een koffie en komen daardoor achter de stoet auto's en vrachtauto's van het Belgische Feryn team terecht. Die gaan een stuk trager dan wij doordat ze het tempo van de servicetruck aanhouden. Net als ik ze allemaal heb ingehaald en ook nog een toeristenbus heb gepasseerd worden we gestopt door een politieagent. Ik heb ingehaald over een doorgetrokken streep verteld hij ons met strenge blik. Wij bereiden ons mentaal al voor op een behoorlijke boete of in ieder geval een onderhandeling daarover. Terwijl we daar staan passeert de Feryn stoet ons weer onder luid getoeter. Fijn.
"Vous êtes dans la rally?", vraagt de agent ons, nog steeds serieuze kijkend. "Oui", is daarop ons simpele antwoord. De agent denkt even na en kijkt ons dan prangend aan,vingertje erbij: "Twee minuten straftijd!" Wij kunnen maar net ons lachen inhouden. Proestend van ingehouden pret vervolgen we even later onze weg. Om daarna opnieuw alle vrachtauto's weer in te halen.

Je kunt je niet voorstellen hoe heerlijk het is om na een week zand, stof en zweet in Marrakech weer in de bewoonde wereld te komen met een echt goede douche, schone kleding die ook langer dan 5 minuten schoon blijft en een zacht en comfortabel bed. Dat is allemaal dan weer extra genieten.
Rond 20.00 uur starten diner en prijsuitreiking bij het tweede zwembad van het Zalagh Resort. Erg grappig om alle mannen als zandkrabbetjes opeens tevoorschijn te zien komen: schoon, fris, geschoren en met hun beste sponsorkleding aan.

De bescheiden en rustige Belg Kim de Rijker is weer eerste bij de motoren. In Marrakech na wat drankjes ontdekken we echter dat hij ook nog een heel ondeugende, humoristische en brutale kant heeft. Dat geldt overigens voor meer Belgen.
Derde in het algemeen klassement en winnaars bij de SSVs in een Polaris zijn twee mannen in een rolstoel. Ongelooflijk wat die een prestatie hebben neergezet.

Na diner en bar eindigen we met een groep mannen in de Pacha, de club die zich op loopafstand van het hotel bevindt. Mannen betalen €20 entree, vrouwen mogen gratis naar binnen. Weg is daar de wereld van de tradities, de islam en de eigenheid van Marokko. Alles is over de top. De decadentie en eigenlijk ook verveling stralen er vanaf en de alcohol vloeit rijkelijk. Voor ons is de overgang naar deze wereld echt weer even wennen.
Dat tafereel herhaalt zich de de volgende dag op vrijdag bij Nikki Beach. Ook een concept dat vanuit Ibiza de wereld rond gaat. Het decor is er echt feeëriek. Allemaal terrassen rond een azuurblauw zwembad met witte loungebedden afgeschermd met licht wapperende gordijnen, ertussendoor palmbomen en een ronde bar rond een toren van champagneflessen. Dat alles afgemaakt met een toefje zwoele muziek. De perfecte plek in een warm land.
En tegelijkertijd voelt het onwerkelijk, is het contrast te groot en is het lastig om ervan te genieten.
Wij arriveren wat later dan de anderen al wat flessen rosé van €110 per fles soldaat hebben gemaakt. Dat ene glas frisdrank dat wij drinken in de heerlijke zonnestralen van de late middagzon is voor ons voldoende en zo hebben we het in ieder geval even meegemaakt.

We hebben de mazzel dat we op zaterdag met Bart en Eric, twee monteurs van het Rallymaniacs team die ook naar Fez terug moeten, mee kunnen rijden. Niet rijden, niet navigeren en niet hoeven nadenken. Heerlijk, want alles staat op standje uit.

In Fez hebben we een overnachting geboekt in een traditionele Riad aan de rand van de Medina. We worden overweldigd door de schoonheid van de binnenkant en inrichting met alle mozaïeken en prachtige kleurrijke details. Dat alles verbogen achter de smalle, onooglijke steegjes van de oude stad. Lekker om ons nog even onder te dompelen in deze kant van Marokko.
We slenteren door de medina, kopen nog wat souvenirs in de souk en weten niet meer waar we zijn als we tegen de schemer om 20 uur op zoek gaan naar een restaurantje. Op zoek naar een panoramaterras in een van de steegjes worden we geholpen door een local. Iedereen is hier propper. Die loodst ons eerst naar een werkelijk prachtig maar geheel leeg restaurant waar we binnen zouden zitten. Ondanks de hartverscheurend teleurgestelde gezichten van de broze oude mensjes die daar rond schuifelen is dit toch niet wat we willen op onze laatste avond.
Dan snelt onze man uit Fez ons vooruit naar een andere dit keer geweldige locatie. Een dakterras met uitzicht over stad en omgeving en een verdieping lager een goed spelende en zingende zanger. Vol trots vertelt de ober ons dat ze zelfs wijn schenken.
Als we als het na zonsondergang kouder wordt een verdieping afzakken blijkt dat we in de plaatselijke coffeeshop terecht zijn gekomen. Hier wordt de teelt van het Rifgebergte in snel tempo verstookt.
Wij steken schril af tussen de voornamelijk mannelijke en puur inheemse clientèle die ons nauwelijks durft aankijken. Maar de muziek is goed en de wedstrijd Inter-Roma op het mega tv-scherm naast ons stoort ons niet, dus we blijven tot we onze ogen echt niet meer open kunnen houden. De moeheid van de rally begint nu pas toe te slaan.

De weg terug vinden is nog even een uitdaging in deze medina, die schijnbaar 9.000 straatjes heeft, maar met wat hulp lukt dat ook. Morgen weer naar huis. Ook fijn.
Het was een mooi avontuur. Volgend jaar weer!

Hartelijke groet,
Sascha