Datum 07-04-12 tijd 20.50 uur Losse eindjes.

Het verhaal leek afgerond, maar er ontbreekt echt nog een beschrijving van het verkeer in Tunesië en dan met name Tunis. 

Het verkeer in Tunesië is één grote chaos, waar regels en handhaving lijken te ontbreken en iedereen van de weg maakt wat hij of zij (meestal hij) ervan wil maken. Auto's en vrachtwagens delen de weg met brommers, fietsers en voetgangers, maar ook met ezels, schapen, geiten, honden, katten en kippen. Rechts heeft geen voorrang, of krijgt het in ieder geval nooit en ook de rijrichting is niet heilig. Bij het binnenrijden van een dorp, met drempels op de weg om het verkeer tot 50 km/u te dwingen, namen de auto's voor ons en masse de linkerrijbaan om de drempels te vermijden. Tegemoet komend verkeer wordt meedogenloos de berm in geduwd. 

Ook op rotondes, die er hier heeeel veel zijn, want bijna iedere kruising is een rotonde, is het heel normaal om als je linksaf wil de kortste route te nemen en gewoon even tegen het verkeer in te gaan als het niet te druk is. Kwestie van per situatie bekijken, inschatten en snel handelen. 

Strepen ontbreken meestal op de weg en eenbaans wordt rustig tweebaans en tweebaans driebaansweg, al naar gelang wat past en hoe hard het gaat. 

Tunis was helemaal een verhaal apart. Ik dacht dat ik in Caïro het ergste wel had meegemaakt, maar dit sloeg alles. Het was al een bijzondere ervaring om bij het binnenrijden van Bizerte na een maand opeens een stoplicht te ontwaren, om vervolgens te ontdekken dat de meeste rijders zich daar weinig van aan trekken. Is het verkeer eenmaal toch tot stilstand gekomen dan klinkt er zodra het licht op groen springt standaard een toeterconcert. Kennelijk hebben ietwat Italiaanse temperament aan de Romeinen overgehouden. Richting Tunis neemt het aantal stoplichten toe, terwijl het conformeren afneemt. Er is ook plots een heuse snelweg, die tolweg is. Dit sluit fietsers op de rijbaan echter niet uit. 

Bij iedere rotonde is het weer een strijd om de rotonde op te komen. Van alle kanten proberen auto's en brommers zich ertussen te wurmen. Wie het meeste lef heeft of de meeste deuken gaat eerst. Zebrapaden zijn er wel, maar dienen nauwelijks doel. Als mensen willen oversteken doen ze dat waar en wanneer ze willen door gewoon de straat op te stappen. Meestal zonder kijken, zodat het aan de Automobilist is om ervoor te zorgen dat hij niemand aan- of overrijdt. Springt na lang wachten het stoplicht voor je eindelijk op groen, moet je eerst nog een paar door-roodlicht-rijders voor laten gaan en stapt er net als je met veel ontlading aan het optrekken bent nog net een voetganger voor de auto. De voetgangers doen dit met een air en vanzelfsprekendheid dat je er bijna agressief van wordt. De Tunesiërs niet, die lijken dit de gewoonste zaak van de wereld te vinden. Sterker nog, als we een keer toeterend protesteren, omdat iemand bijna binnen komt rijden, krijgen we voor zichzelf sprekende gebaren en zijn wij duidelijk maar zeikerds om niets. 

Zo tegen het einde van de reis zijn we alle aandacht en vooral ook al het aandringen wel een beetje beu. De reacties richting de verkopers worden korter, de glimlach wat strakker. 

's Avonds op de Avenue Habib Bourgiba (iedere zichzelf respecterende plaats in Tunesië heeft een Av. Habib Bourguiba, vernoemd naar de van 1956 - 1987 regerende eerste president die de polygamie en het dragen van hoofddoeken voor meisjes op school heeft afgeschaft) lopen we in de regen dicht tegen elkaar aan onder een klein opvouwparaplutje. We zijn op weg richting restaurant als Sascha opnieuw wordt aangesproken door een goed uitziende lange man, of beter jongen. (Het valt ons op dat er in noorden van Tunesie veel lange mannen zijn. Veel dikke mensen ook, vooral in de steden, maar dat is een ander verhaal.) Deze jongen heeft echter een zo andere en ongekende aanpak dat hij met verbazing even aangehoord wordt.

'Bonjour, ca va?' begint hij vrij standaard. 'Oui, ca va', antwoorden wij al even gewoontegetrouw. 'Vous parle Francais?' is zijn ook nog bekende tweede zin. 'Un petit peu', het standaard antwoord. Dan steekt hij van wal... 'Enchanter. Je me 's appelle Aziz. Ik ben een voetbalspeler hier in Tunis bij Espérance Sportive. Ik heb lange tijd in Italië gespeeld, maar ben nu weer terug. Tu connais le Espérance? (Ik ken Espérance niet en ben dus ook niet zo onder de indruk als hij misschien gehoopt had, maar het blijkt de Ajax van Tunesië te zijn.) Mijn moeder is Algerijnse, mijn vader Tunesiër en ik ben 27 jaar oud. Et tu, tu est tres, tres belle!'

Na deze one minute sales pitch zonder ademhalen kijkt hij me vragend aan. Ondertussen trekt Nynke aan m'n rechterarm en sist in mijn rechteroor 'dumpen die vent, ik wil eten'.

Als Aziz vervolgens vraagt of we meegaan iets drinken kijk ik hem glazig aan en stamel heel blond: 'je comprend pas...' Dat werkt, want onze vriend ziet de hopeloosheid van de situatie in, loopt nog een paar stappen mee en neemt keurig afscheid. Verdorie, een echte profvoetballer van 27 misgelopen ;-)

Als we op de Place de la Victoire, (vergelijkbaar met de dam in Amsterdam) het tentje waar we op het terras koffie gedronken hebben inlopen om te plassen, blijkt dit een hamburgertent. Er is een vide en de WC's zijn boven. Daar aangekomen ontdekken we dat er een waarschijnlijk ongeschreven, maar strikte scheiding is. De mannen zitten beneden, de vrouwen boven. En wat voor vrouwen. Wij passen er meestal twee keer in en ze zitten allemaal vol overgave aan mega-hamburgers met patat. Fast food en cola zijn ook hier doorgedrongen en omarmd. Helaas bijna, want de Tunesische keuken kent heerlijke gerechten die nu nog breed te verkrijgen zijn. 

De conclusie over het Tunesische volk, diefstal en norse militairen ten spijt, is dat de mensen enorm vriendelijk, goedgehumeurd, behulpzaam en geïnteresseerd zijn en openstaan voor toeristen. 

De kloof tussen generaties, jong en oud, modern en traditioneel is wel duidelijk waarneembaar. Helemaal in Tunis. In de damesmodewinkels zien we volledig bedekte en gehoofddoekte moeders met opgemaakte en gemanicuurde dochters die op hoge hakken, in weinig verhullende topjes en met weelderig gekapte lange manen pashokjes uitkomen. Geen groter contrast mogelijk. 

We zijn inmiddels weer van de boot af. Dit keer na een veel rustiger overtocht. Het voelt een beetje onwerkelijk dat het een maand geleden is dat we hier in Genua aan boord gingen. Weer vele ervaringen en avonturen rijker vinden we elkaar nog steeds aardig en fantaseren zelfs al over mogelijke volgende reizen en bestemmingen. We vorderen gestaag en rijden waarschijnlijk in één keer door naar huis, dus:

Tot snel! 

Insha'allah...     

Datum 05-04-12 tijd 17.50 uur Gewoon toeristen.

Eergisteren, 3 april zijn we van Cap Serrat naar Bizerte gereden. 

Die ochtend, tijdens het inruimen van de auto in Cap Serrat ontdekt Nynke een nieuw probleem. De speciale ophanging van het reservewiel die 4x4 Ermelo heeft gemaakt is zodanig onder druk komen te staan dat er een scheur in het plaatwerk boven het linkerachterwiel is ontstaan. Ze twijfelt even of ze het Sascha zal vertellen, maar besluit het slechte nieuws toch maar gewoon te brengen. Gelukkig maar, want nu kunnen we erger voorkomen en dit kan er ook nog wel bij...

Omdat we nu toch geen heftige off road paden meer gaan doen gaan we proberen of we het reservewiel op de oorspronkelijke plek aan de achterkant onder de auto kunnen hangen. (Bij het rijden in terrein hangt ie daar in de weg en het is onbegrijpelijk dat Toyota daar nog geen goede oplossing voor heeft gevonden.) Het lastige is dat we de metalen sleutel waarmee de ketting draait waaraan het reservewiel hangt vanwege gewichtsbesparing niet hebben meegenomen. Niet handig blijkt nu. Met sleutel 17/19 en een tangetje komt de ketting wel omlaag, maar straks met het wiel eraan weer omhoog is nog een heel andere uitdaging. Nynke denkt dat het niet gaat lukken en is van mening dat we in Tunis wel een Toyotagarage gaan vinden, maar Sascha heeft in haar kop dat het de beste oplossing is en laat zich dan erg lastig overreden.  Oftewel, de ketting gaat omlaag, om vervolgens te zien hoe we hem weer omhoog gaan krijgen. Nynke roemt Sascha weleens om haar doorzettingsvermogen, maar nooit op dit soort momenten zelf ;-)

Net op het moment dat we het laagste punt hebben bereikt en bezig zijn het reservewiel uit de achterbak te halen komt er een Isuzu aanrijden met daarin een bekende van Jamel met zoontje. Het is totaal onduidelijk waarom deze man daar op dit moment in deze uithoek verschijnt, want even later vertrekt hij weer zonder iets anders gedaan te hebben dan ons helpen, maar hij lijkt uit de hemel gezonden. Onder zijn Isuzu hangt namelijk een reservewiel met eenzelfde constructie als de onze. Nynke spot dit direct, kijkt hem met haar grote blauwe kijkers lief aan en vraagt of wij zijn reservewielsleutel zouden mogen lenen. Nog geen minuut later liggen de man en zijn zoontje onder de auto en staan wij ernaast. De ijzeren staaf van de Isuzu past niet helemaal, maar het kleine ventje is een slim manneke en samen verzinnen ze listige constructies om het te fixen. We vertrekken met een strak onder de auto hangend reservewiel. Man en zoontje krijgen als dank de zaklamp die ze op het einde van de operatie nog even nodig hadden, waar de vader als een kind zo blij mee is. 

We willen naar Bizerte weer graag langs de kust over van die mooie weggetjes met vergezichten rijden en slaan zodra mogelijk af van de verharde weg. De Lonely Planet geeft al aan dat het gebied tussen Cap Serrat en Cap Blanc behoorlijk zoeken is en slecht in kaart gebracht.

Met onze kaart, waar een weg op staat en de gps denken we er wel te komen. Al snel stuiten we echter op een versperring en drie mannen die ons vorsend en boos aankijken. Waar komen wij vandaan? En waar gaan wij naartoe? We maken ervan dat we verdwaald zijn en worden linea recta naar  de verharde weg gedirigeerd voor een enkele reis Bizerte. 

In Bizerte, het Venetië van Tunesië, checken we in in hotel Jalta, direct aan zee. Het weer werkt alleen niet echt mee en zonnebaden is er niet bij, terwijl wij hadden gehoopt op nog een beetje gewoon de toerist uithangen. Dan maar aan de wandel door de pittoreske oude haven, met al haar vissersbootjes, terrasjes en mannen die nog ouderwets zitten te netten. 

Na alle avonturen willen wij opnieuw een diner met alcohol, iets wat steeds een uitdaging blijft in Tunesië buiten all-inclusive hotels. (Dit klinkt misschien redelijk verslaafd, maar we hebben het gewoon over met z'n tweeën een fles rode wijn.) Het blijft een islamitisch land met de daarbij horende beperkingen. 

We proberen een Italiaan die volgens de Lonely Planet wijn zou schenken, maar dat werkt niet meer en ietwat beschaamd vertrekken we weer. De enige optie die overblijft is de luxe variant. Restaurant Sport Nautique. In 1928 voor de Franse elite neergezet. Daar zitten we dan met uitzicht op zee te dineren in ons reiskloffie. Het is er wel de avond voor, want we worden getrakteerd op een spectaculair onweer. 

We zijn gisteren in Tunis aangekomen en de reis loopt langzaam teneinde. 

Het eerste dat we doen bij aankomst in Tunis is op zoek naar de Nederlandse ambassade voor een vertaling van onze aangifte, zoals bevolen door de Nationale Garde. Het wordt een zoektocht langs de ambassade van Portugal en België, tot we eindelijk de vertrouwde driekleur zien. Bij de ambassade van Portugal worden we hoffelijker te woord gestaan dan die van ons eigen land, maar vooruit. De eerste tegenvaller is dat de ambassade in de middag dicht is, maar als we desondanks aanbellen verschijnt er toch een overkeurige, maar net mislukte ruggegraatloze tot buiginkjes neigende kantoorklerk die ons in bijna accentloos Nederlands te woord staat. Teleurstelling twee is dat hij ons niet kan helpen. We moeten eerst een vertaling van de aangifte regelen. Die moeten we dan laten beëdigen bij het Ministerie van Justitie én bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken en daarna moeten we terug naar de Nederlandse ambassade om de documenten daar voor veel geld te laten legaliseren. Hij kan ons niet vertellen waar de verschillende ministeries zitten, maar hij wil ons wel ter wille zijn door te proberen te regelen dat de legalisatie, die normaal minimaal twee dagen duurt in één ochtend te regelen. Dit omdat vrijdag goede vrijdag is en maandag Pasen en de ambassade gesloten. We moeten dan wel de vertaling en de stempels voor de volgende dag 10.30 verkregen hebben en garanderen kan hij niets... De moed zinkt ons in de schoenen en we worden er een beetje obstinaat van. Dan maar geen voet aan de grond bij de verzekering, maar dit gaan we niet doen besluiten we onmiddellijk. 

Voor de zekerheid belt Nynke met Jean Pierre, die weer met de reisverzekering belt. Gered! De verzekering doet de vertaling zelf, mits er maar een stempel op ons document staat. En omdat we onze knieval hebben gemaakt en terug zijn gegaan hebben we die. 

Hier in Tunis gaat het vast lukken om toerist tussen de toeristen te zijn, want daar zijn ze duidelijk meer aan gewend. Het straatbeeld is ook totaal anders en duidelijk moderner, met veel skinny jeans en weinig hoofddoeken. 

Alhoewel, als we 's avonds na enig zoeken (het meeste is hier fast food met pizza en shoarma, geschreven als chawarma) een Italiaans restaurant vinden, compleet met champions league en bier zijn we alweer de enige vrouwen tussen allemaal locals en Italianen en worden net zo aangestaard als op straat. 

Morgen rond 14.00 uur gaan we weer op de boot richting Genua en dan naar huis. Grappig, hoe het dagelijks leven dat een maand lang geheel weg is geweest uit onze hoofden, met het huiswaarts gaan ook weer terugkeert in het denken en de gesprekken. 

De volgende keer dat jullie van ons gaan horen is dus waarschijnlijk in persoon, als we weer thuis zijn. Dat is, als er niet nog ergens iets raars gebeurt...  

Datum 1 april

Na onze ontsnapping aan de Nationale Garde en het verorberen van ons kippetje vallen we allebei in een diepe, maar niet droomloze slaap in hotel Residence Venus in El Kef. Bij nacht leek alles en iedereen een beetje duister en onder invloed (wat afgemeten aan de hoeveelheid kapotte bierflesjes overal op straat ook zo was), maar bij het ontwaken schijnt de zon en ziet het hotel er plots veel vriendelijker uit. We krijgen een heerlijk ontbijtje en hebben een gesprek met de jongen van de receptie die goed Engels blijkt te spreken. We besluiten om hem om advies te vragen inzake de kwestie van de niet verkregen aangifte en leggen uit wat er is gebeurd. Is het nu wijzer om in El Kef nog een keer te proberen, of kunnen we bijvoorbeeld beter naar de Nederlandse ambassade in Tunis? 'Tja', antwoord hij rustig. 'Dat soort zaken duren in Tunesië vaak lang. Dat is heel normaal en er is een stempel en handtekening van de chef nodig. Het beste zou zijn om terug te gaan en alsnog de formulieren op te halen...' Hij belt zelfs nog met de plaatselijke politie voor ons en die bevestigen zijn eerdere advies. Teruggaan naar de Nationale Garde en vragen naar Le Chef. 

Wij kijken elkaar eens vorsend aan. Terug voelt een beetje als een knieval, maar de schade is van dien aard dat het toch fijn zou zijn om een aangifte te hebben voor de verzekering. Terug dan maar. 

We zijn allebei een beetje wiebelig opgestaan en het is onduidelijk of dit komt door de fikse klim die we gemaakt hebben, het kippetje dat we gegeten hebben, alle emoties of een combinatie van de drie. Hoe het ook zij, we besluiten dat we eerst nog een rustig rondje El Kef maken alvorens weer in de auto te klimmen. Net onder de burcht vinden we een allerlieflijkst terras waar we het hele verhaal van de dag ervoor uitschrijven en ons tegoed doen aan ieder twee enorme glazen verse jus d'orange. Dat geeft voldoende kracht om de gang naar de Nationale Garde te aanvaarden. 

Onderweg hebben we opeens een politieauto achter ons die ook precies dezelfde afslag neemt als wij en ons dan inhaalt. Ook dit keer weer geen toeval. Ons bezoek wordt door hen aangekondigd en een nieuwe lading verse militairen staat ons al op te wachten. 

De eerste vraag als we uitstappen op behoorlijk staccato toon geuit is: 'quien et les responsable?!'

Sascha legt uit dat zij de eigenaar van de auto is, waarop ze naar binnen wordt gedirigeerd. Nynke staat voor zover haar Frans dat toelaat ondertussen buiten vriendelijk te keuvelen met een van de legerpolitiemannen.

De behandeling binnen is minder vriendelijk en Sascha voelt zich alweer alsof zij de crimineel is in het verhaal. 'Nom et prenom', wordt er geschreeuwd. En als het niet snel genoeg gaat: 'passport, passport!!' Eenmaal uit de tas wordt die uit haar handen getrokken en er ontspint zich een toneelstukje waarbij de ondertiteling ontbreekt en de clou onduidelijk blijft. Nynke is inmiddels ook binnengekomen en spreekt Sascha bezwerend toe om vooral rustig te blijven, niet te priemend te kijken en diep adem te halen. De afleiding wordt het tellen van de beduimelde tegels.

Het resultaat van het schouwspel is dat we plots een handgeschreven stukje Arabisch proza gesierd met handtekening en stempel in ons hand gedrukt krijgen, waarop namen en geboortedatum te onderscheiden zijn tussen de andere tekens. Hiermee moeten we naar de ambassade in Tunis wordt ons uitgelegd, om het te laten vertalen. Wij vinden het allang mooi en zijn opgelucht dat we onze tocht kunnen vervolgen. 

Voor de 3e keer in 24 uur rijden we dezelfde weg richting El Kef door heuvelachtig landschap dat doorkliefd is met door water geslepen geulen en landverschuivingen. Halverwege worden we gestopt bij een post van de Nationale Garde die ons inmiddels danig de keel begint uit te hangen. Ze willen een verklaring waarom we hier binnen zo korte tijd alweer langsrijden. Onze uitleg is kennelijk afdoende, want we mogen verder. 

Het is ongelooflijk hoeveel leger hier in het westen langs de grens met Algerije op de been is. Daarnaast valt het op dat overal in het westen aan de weg gewerkt wordt. Iets wat we in de rest van het land niet gezien hebben. Wegen worden verbeterd, verbreed en geasfalteerd waar ze dat nog niet zijn. Het kan natuurlijk zijn om de economie en het toerisme in het westen te stimuleren, maar het lijkt meer op het versterken van de verdedigingslinie. 

We halen het nog om bij de speciale gloed van het namiddaglicht de nog wonderbaarlijk intact zijnde overblijfselen van de Romeinse nederzetting Bulla Regia te bekijken. Ondergrondse en bovengrondse woningen, badhuizen en theater, allemaal gesierd met de meest uiteenlopende, kleurrijke en meesterlijke mozaïeken. Gewoon weer even toeristen. 

Onze slaapplaats wordt Aïn Draham, een fris bergdorp in het noorden, vlakbij de zee en wederom de Algerijnse grens (nu echt voor het laatst). Een soort klein Zwitserland. Het geluk lijkt weer met ons en de engelen teruggekeerd, want we vinden een heerlijk hotelletje inclusief eten, waar we met open armen en 50% korting verwelkomd worden en waar ze zelfs rode wijn schenken. Daar waren we aan toe!

Alcohol is in Tunesië lang niet overal verkrijgbaar en met de nieuwe regering schijnt dat alleen maar weer lastiger te worden. In toeristische gebieden hebben hotels en restaurants een vergunning. Daarbuiten kijken de illegale handelaren kennelijk nog even de kat uit de boom en durven het nog niet aan in actie te komen. 

Roken gebeurt op grote schaal en overal. Van een verbod in openbare ruimten hebben ze hier duidelijk nog nooit gehoord. Bij een verbod op of gebrek aan alcohol lijkt roken ook de alternatieve nationale passie. 

Het is heel vrolijk rondrijden in noord Tunesië zo eind maart/begin april. Overal fleuren de lentebloemen ons pad op en als we uitstappen worden we verwelkomd door heerlijke geuren (als er geen verdwaald vuilnis ligt tenminste, want dat is hier nogal eens het geval). Van klaprozen en madeliefjes tot koolzaad en akkerwinde en dan nog ons minder bekende varianten. Grappig om de dadelpalm omringd te zien door boterbloemen.

Datum 2 april

We verlaten de bergen en rijden van Aïn Draham naar de kust. Vanaf nu gaan we gewone toeristen worden die van strand naar strand gaan, af en toe in de zon liggen en waar mogelijk zelfs een bikini aantrekken. Althans, dat is het plan. Voorlopig is het voor het eerst in dagen bewolkt tegen de tijd dat we de kust bereiken. Daarom stoppen we voor een uitgebreide lunch van vers gevangen gegrilde vis in de meest westelijke havenplaats Tabarka. Ooit groot geworden vanwege het zeldzame marmer dat de Romeinen hier vlakbij uit de bergen haalden en de leeuwen die hier op grote schaal ingescheept werden voor het vermaak van de massa in de collosea.  

Over een hele mooie, onverharde kustweg die dwars door bijna onbevolkt gebied kronkelt bereiken we in de middag Cap Serrat. Afgezien van het gebruikelijke zwerfvuil een prachtig ongerept zandstrand met niets dan een paar vissersbootjes en Hotel Restaurant Le Pirate, zoals Jamel zijn 3 kamers, 6 tafels en terras met keurig onderhouden grasveld heeft gedoopt. Hoewel simpel heeft de daar geboren en getogen Jamel er iets moois van gemaakt, met zelfs een zonnepaneel voor warm water. Koken kan hij ook, want we krijgen ook nog een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Klinkt als de ideale man, maar als hij na het eten tijdens het spelen van het spel Uno aan Sascha voorstelt om te trouwen bedankt zij toch vriendelijk doch met klem. 

Het is niet het eerste huwelijksaanzoek dat langs komt. In Noord Afrika zijn blonde haren of blauwe ogen kennelijk al genoeg voor een onmiddellijke en totale betovering. Het feit dat in Tunesië polygamie al sinds de jaren 50 van de vorige eeuw is afgeschaft en meer dan één vrouw dus niet mogelijk, vormt kennelijk geen belemmering. 

Hoewel het huwelijksaanzoek wordt afgeslagen, lijkt dit het plezier van Jamel en zijn twee helpers Samir en Meher niet te drukken. Vele potjes Uno verder kunnen wij tot 10 tellen en de kleuren onderscheiden in het Arabisch. 

De avondkoelte wordt bestreden met een pot van aardewerk met gloeiende kooltjes erin. Tegen middernacht als onze bolletjes al een beetje beginnen te knikken krijgen we plots kauwgom aangeboden. We kijken een beetje verbaasd, maar al snel blijkt dat de kauwgompapiertjes nog een heel ander doel dienen. Boven de kooltjes worden de omhulsels verwarmt, waardoor het papier loskomt van het folie. De papiertjes vormen perfecte vloeitjes voor de hasj die zij gaan roken. Het breed gehanteerde en verkrijgbare alternatief voor alcohol zo leren wij. Een mooi moment om af te taaien. 

Datum 01-04-12 tijd 13.45 uur Gebroken!!!

Het is net alsof we in een hele slechte B-film zijn beland. Zo'n film waar allerlei ingenieuze voorzetten en plotwendingen starten, maar nooit ergens toe leiden en niet afgemaakt worden. 

Nadat we nabij Tamerza onwetend het niemandsland tussen Tunesië en Algerije verkend hadden als kampeerplek, bekroop ons in de dagen daarna steeds meer het gevoel dat we in de gaten gehouden werden. Eerst leek het nog toeval dat overal waar wij uitstapten om iets te ondernemen of bekijken, we iedere keer toevallig 2 of 3 soldaten van de Nationale Garde tegen het lijf liepen. 

De eerste keer vonden wij het nog handig, omdat wij op de top van Jebel Chamdi (met 1544 m de hoogste berg van Tunesië, die tot nationaal park is verheven met een hek eromheen) eindelijk eens samen op de foto gezet konden worden door een van de militairen die plots uit de mist opdoemden. Hoewel volledig in uniform, vertelde dat ze op 'verlof' waren. 

Wij waren net in een enorme stortbui de berg opgereden en vlak voor we de wandeling voor het laatste stukje omhoog aanvingen was het droog geworden en dat bleef het ook. De omgeving was nog wel in dampende nevelen gehuld, de wind joeg nog koud over de top en van het spectaculaire uitzicht was niets te zien, maar het gaf wel echt het gevoel alsof we ons opeens in het hooggebergte bevonden.  

Het was er zo vredig en eindelijk rustig, zonder mensen die iets aan je wilden verkopen of een pen of chocola wilden hebben, dat wij besloten er te kamperen. We vonden een plekje waar het hemels rook naar een perfect samengestelde mix van dennegeur en rozemarijn. Daar bouwden we een kampje, stookten een vuurtje en kookten een potje met vers geplukte rozemarijn en thijm. Allemaal dingen die niet mochten zo bleek de volgende ochtend toen de kampwachters op hun brommertjes naar ons toekwamen om ons te berispen. Wij waren de vermoorde onschuld en met een glimlach werd het ons vergeven. De toegang tot het park was tot onze verbazing gratis en ook nu werd er op geen enkele manier naar geld gevist. We konden ons ontbijtje in alle rust verder nuttigen.  

De zon scheen stralend die ochtend, dus voor vertrek reden wij opnieuw omhoog, om nu wel even van het uitzicht te genieten. Toen er precies toen wij op het hoogste punt aankwamen met de auto, net ook een auto van de andere kant kwam waar 2 militairen uitkwamen, die toevallig net als wij naar de top wandelden, werd het heel toevallig. Ook die keer staan we samen op de foto. Nu met uitzicht. 

We vervolgen onze weg richting het noorden, richting het Jugurtha plateau. Het lijkt heel nietig als we het plateau in de verte onderscheiden, maar als we na een fikse wandeling onderaan staan blijkt het immens en voelen wij ons heel nietig. Ook de klim erop over eeuwenoude uitgehakte trappen die onderdeel uitmaken van de verdedigingslinie vraagt veel van onze benen. We snappen wel waarom ze indertijd hier hun fort gebouwd hebben, want het uitzicht is enorm en ook nu kun je Algerije goed in de gaten houden. Dat blijkt ook nog te gebeuren, want een van de militairen die oh zo toevallig bij de voet van het plateau staat als wij daar aankomen vertelt ons dat ze 24 radars hebben staan die hij in de gaten houdt. Maar nu is hij met 'verlof'. En in uniform. 

Hoe was het ook alweer... Één keer is niets, twee keer is toeval, drie keer is een patroon...

De bewaker boven op het plateau weet ook al van onze komst. Hij is gebeld door de nationale garde die we onderweg ernaartoe met de auto zijn gepasseerd. 

Zo langs de grens is er overduidelijk meer militaire activiteit en nervositeit dan in de rest van het land. Er heerst hier een andere sfeer. Een beetje zoals het in Nederland rond treinstations rotzooiïger is. 

We worden echter onvoldoende in de gaten gehouden om ons te behoeden voor de catastrofe die ons te wachten staat als we om 17.00 uur na de wandeling terugkeren bij de auto die we aan het eind van een weinig gebruikte weg op een berghelling hadden geparkeerd. 

Als we de auto naderen en spullen van ons ernaast zien liggen dringt het al door. De auto is opengebroken. En hoe. Alle sloten zijn met een schroevendraaier geforceerd en een onverlaat heeft met een steen de achterkant van de auto toegetakeld. Onze magen draaien even om en Sascha is er nu, een dag later nog ziek van en was het liefst rechtstreeks naar huis gereden. 

Ze hebben alleen de achterdeur open gekregen en het aantal gestolen spullen blijkt mee te vallen. Een onverklaarbare verzameling van eten, onderbroeken, toilettas, wat sieraden, kampeerspullen, batterijen en oplaadsnoeren. Het lijkt alsof ze halverwege gestoord zijn, want een paar tasjes die ze vol hadden gestopt met spullen liggen nog achterin. De achterbak is een grote puinhoop, met overal mosterd-honingsaus. 

De plaatselijke politie in burgerkleding verwijst ons, na eerst de tijd te hebben genomen om alles te documenteren, naar de nationale garde 30 km verderop. Daar komen we van 19.00 - 22.30 uur terecht in een avondvullend programma dat niet goed afloopt. 

De 3 mannen horen het hele verhaal aan, beginnen met het invullen van een formulier en slaan druk aan het bellen. Ze willen dat wij, het is inmiddels aardedonker, met hen mee teruggaan naar de plaats delict. Waarom precies is onduidelijk. Als wij dat geen goed idee vinden ontstaat er een geschreeuw en lijkt het alsof wij de criminelen zijn. Daarna worden we duidelijk niet meer aardig gevonden en gaat de verdere afhandeling van het formulier in een tergend traag tempo. Wij hebben het inmiddels koud en knorrende magen van de honger, want sinds de lunch hebben we niets meer gegeten. De irritatie slaat toe en groeit gestaag. Opluchting als het formulier af is en Sascha een handtekening kan zetten. Maar nee, niets niet klaar. Er moet ook nog een formulier voor Nynke gemaakt worden. Het is inmiddels 22.00 uur. Na een tijdje wordt er opnieuw druk gebeld en Nynke's formulier gaat terzijde. Als Sascha vraagt wat het probleem is komt er geen antwoord, behalve wat schamperend schouderophalen. Om niet in een woordenstrijd terecht te komen trekt Sascha zich terug in de auto. Even later volgt een stomende Nynke die aangeeft dat we vertrekken. Haar aangifte was ook klaar, ze heeft ook een handtekening gezet, maar kreeg vervolgens de formulieren niet mee. Duidelijk geval van 'wij hebben hier de macht en onze wil is wet'. En dat was ook zo, dus bereiken wij 's avonds laat zonder aangiftes een hotel in Le Kef en vallen in het eerste het beste tentje dat nog open is aan op een kippetje. 

Datum 30-03-12 De Bumper!

Ik had nog geen foto van de bumper (of wat er van over is) gestuurd, dus bij deze. 

Datum 30-03-12 tijd 11.59 uur Watjes

We hebben het low budget leven nog geen twee dagen volgehouden en we zijn alweer gezwicht voor luxe...

Vanuit Kairouan zijn we naar het zuidwesten getrokken, bijna weer terug naar Tozeur waar we met de rally geweest zijn. Het blijft raar dat als je naar het westen rijdt, je hier landinwaarts gaat, weg van de kust. Net zoals het bevreemdend is als de zon niet ondergaat in de zee. 

Het doel van onze paar uur rijden zijn een gorge en aan de gorge gelegen berberdorpen die in 1969 door een vloedstroom gedeeltelijk zijn verwoest en juist daardoor eigenlijk bewaard zijn gebleven. De plek is echt prachtig en paradijselijk, maar tegelijkertijd ook verworden tot een behoorlijke toerist trap. De perfecte bestemming voor busjes en 4WDs vol mensen die een dagje iets anders willen dan strand. 

Wij hebben het geluk over een eigen vervoermiddel te beschikken en net een ander tijdstip te hebben gekozen voor ons bezoek, waardoor we toch zo goed als alleen zijn en bijna ongestoord kunnen rondwandelen (heerlijk weer even bewegen) en van al het schoon kunnen genieten. Bijna ongestoord, want de plaatselijke bevolking leeft hier duidelijk van het toerisme en om elke hoek staat wel iemand die stenen wil verkopen. De bodem is hier duidelijk rijk aan van alles en de meest prachtige stenen liggen uitgestald op in elkaar geflanste tafeltjes. Woestijnroos (soms manshoog), glinsterende quartz, sprankelende bergkristal, mika zo helder als ik het nog nooit heb gezien, amethist, fossielen en meteorieten. Ze lonken zeker, al die stenen. De verkopers zijn echter zo vasthoudend dat het eerder tegen ze werkt dan voor. 

Ons originele plan was om hier ergens in deze mooie omgeving te kamperen, maar na het doorstaan van alle verkooppogingen van jong tot oud zien we ons al een potje koken voor ons tentje en de hele avond belaagd worden. De rustige plek die we vinden blijkt de niemandslandzone tussen de Tunesische en de Algerijnse grens en het lijkt ons toch slim om wat dat betreft het lot niet te tarten. Dus onderzoeken we wat het zou kosten om in Tamerza in het mooiste hotel tot nu toe te overnachten. De manager van het Tamerza Palace hotel wint de prijs voor de beste verkoper. Hij laat ons eerst de kamer zien en vertelt ons dat we er wat betreft de prijs dan wel uitkomen. Wel, dat doen we inderdaad en zo komt het dat we nu alweer genieten van heerlijk eten, ongelooflijk uitzicht, boekje lezen aan het zwembad met het vrolijke getsjirp van vogeltjes die vol zijn van de lente op de achtergrond. 

Het oude Tamerza.

Na het diner komt de hotelmanager ons vertellen dat we door een Fransman worden uitgenodigd om nog een drankje te komen drinken in de berbertent met uitzicht over het oude stadje. Het is een sprookjesachtig geheel verlicht met vele kaarsjes en opgeluisterd door een fluitspeler in traditionele kledij. De 4 mannen genieten van een zogenaamd sultansdiner. De heren (een vastgoedmagnaat met zijn zoon, een aardbeienboer en een zwembadverkoper uit Lyon) vervelen echter al snel, zeker in vergelijk met het rally gezelschap waar wij mee verwend zijn de afgelopen week en na muntthee en dadels nemen wij beleefd afscheid en gaan richting bed. 

Datum 28 mrt 2012 19.56 uur

Ook vandaag bepalen honger en vermoeidheid de dag. We starten met het opeten van al het brood bij het ontbijt in ons schattige hotelletje. Om 11.00 de befaamde dadelkoekjes van Kairouan. Lunch op het dakterras met veel fruit omdat Sascha daarnaar snakt en veel koolhydraten omdat Nynke daarnaar snakt. Ondertussen bekijken we de stad en kopen we Kairouan leeg. Het is hier bij gebrek aan souvenierwinkels een stuk rustiger en fijner shoppen.

Om 15.00 ontdekken we buiten de medina een verbazingwekkend modern café met Lavazza uithangbord. Eenmaal binnen ontdekken we dat hier ook allemaal ongesluierde vrouwen zitten (zowel vrouw als ongesluierd in een café zijn bijzonder in Kairouan) en hedendaagse engelse muziek gedraaid wordt. Wat een contrast met het traditionele van de medina. Zoals vermoed hebben ze inderdaad ook Wifi. In plaats van de koffie wordt het de dadel-amandel-vijgen-pijnboompitten-honing-shake, die ook nog eens geserveerd wordt met een toef opgeklopt gezoet eiwit, gedecoreerd met noten. Deze caloriebom zou ons een tijdje aan de gang moeten houden, want we kunnen allebei geen pap meer zeggen.

Het is inmiddels, na een noodzakelijk middagdutje omdat we beiden gevloerd waren, echter bijna 19.00 en de magen knorren weer. Op de achtergrond alweer de inmiddels vertrouwde roep van de moskee. 

Nu is het jammer dat ze hier geen delivery hebben noch roomservice, want dan hadden we veel en vet eten op de kamer laten bezorgen. We hijsen onszelf uit bed voor de gang naar een restaurant.

Dinsdag 27 maart

De laatste rallyrijders zijn vanmorgen gevlogen en we zijn weer met zijn tweeën. Wat een rust opeens. Het is even wennen. We fêteren onszelf  op hammam, massage, boekje en zonnebaden. 

Tijdens de rally hebben we geen moment honger, slapte of vermoeidheid gevoeld, dankzij de adrenaline waarschijnlijk. Wel, die luxe is voorbij. Als we in Monastir 's middags de trappen van de ribat (soort fort) bestijgen, kijken we elkaar vermoeid aan terwijl we hijgend en met slappe beentjes pas halverwege zijn. En honger hebben we allebei ook. Als een paard. Wat is het lichaam toch een bijzonder en mooi mechanisme. 

Wat ook erg leuk was aan de afgelopen week zijn alle kleurrijke en bijzondere mensen die we ontmoet hebben. Ieder weer met andere drijfveren, motivatie en verhaal. 

Bijvoorbeeld Jan Wouter, die 4 jaar geleden tijdens het bekijken van een Uitzending over de Dakar rally besloten heeft dat hij in 2013 zelf op de motor gaat meedoen, zonder ooit eerder in terrein te hebben gereden. Hij heeft een off-road motor gekocht is rally's gaan rijden om te oefenen en heeft een boek geschreven en andere initiatieven ondernomen om het geld bij elkaar te krijgen. 

En Jeroen die al sinds zijn 22e rally's rijdt op de motor. Toen hij tijdens een rally zijn arm brak is hij maar foto's gaan maken en heeft die toen zo goed verkocht dat hij zijn reis had terugverdiend. Sindsdien gaat hij meestal als pers, maar dit keer was hij weer heel stoer op de motor en werd prompt tweede. 

En Ton en Gert Jan die bij Go2Dakar een volledig uitgeruste auto hadden gehuurd om samen een enorm avontuur aan te gaan. 

En Alex, winnaar bij de motoren, die met zijn 28 lentes bijna ieder botje al een keer gebroken heeft in de motorcross. Boerenzoon, goudeerlijk, recht voor z'n raap en meestal op klompen, die perfect kan navigeren, zonder dat hij kan uitleggen hoe hij dit doet. 

En Doeke en Laurens, door Nynke tot team Friesland gedoopt, die de rally met eien Landrover Defender helemaal zonder problemen hebben uitgereden en die (in tegenstelling tot Sascha) steeds de beheersing hadden om rustig te blijven rijden. 

En Marcel, een weloverwogen en fijne vent die in het dagelijks leven business consultant bij Orange blijkt en al zijn hele leven weg is van motorcross (en voetbal).

En Hans met zijn vijftienjarige zoon Daniel die navigeerde en een talent in de dop bleek. Zij hadden voor vorig jaar al ingeschreven, maar tijdens dit jaar wachten een brute volledig toegeruste rallyauto gekocht, waardoor velen zich voor de start een beetje zorgen maakte. Dit bleek ongegrond, want ook Hans wist zich goed te beheersen. Soms een beetje te goed vond Sascha een keer na 50 km bumperkleven en stofhappen. 

En M&M (Mohammed en Mohammed van het Libische team, die steeds maar enthousiast bleven en met ons op de foto wilden. 

En dan natuurlijk de super- en cavemannen van het Oostenrijkse team Sauer en de inventieve knutselaars van Holland Afrika Tours. 

En vooral niet te vergeten Gert die het evenement georganiseerd heeft en de hele week heeft opgelicht met zijn toewijding, warmte, gezelligheid en interesse in ieders wederwaardigheden. Hij werd bijgestaan door Cecile, die ook al zo'n enorme kundige lieverd is die iedereen in de gaten houdt. Dan had hij nog zijn ouders mee die de hele week met een glimlach de meest waanzinnige catering hebben verzorgd en zijn vriendin Elizabeth die er ondanks de omstandigheden steeds prachtig uitzag en op haar eigen olijke wijze Gert en de rest in goede banen leidde. 

En... zo kunnen we nog wel even doorgaan....

Omdat wij niet bij de pro's reden in hun snelle auto's hadden we daar wat minder contact. Dit gold natuurlijk niet voor Jean Pierre en Kurt met kornuiten, bij wie we in het kamp steeds een beetje hebben aangesloten. We hebben steeds geprobeerd ze niet voor de voeten te lopen (wat vast niet helemaal gelukt is) en werden met een heleboel kleinere attenties steeds heel zorgzaam door hen ondersteund. 

We vervolgen de reis naar Kairouan, 72 km landinwaarts. Kairouan was 1000 jaar geleden de hoofdstad en nu het tapijtencentrum van Tunesië en een heilige stad vanwege de grote moskee. We trekken voor de zekerheid weer wat meer kleding aan dan aan de kust. Niet dat het veel uitmaakt, want onze aankomst trekt desalniettemin vele verbaasd starende blikken. 

Het is boeiend om bij aankomst rond zonsondergang door de medina te slenteren.

Grote bedrijvigheid, winkeltjes die hun laatste zaken doen, de vuilnisman die de straten veegt, mannen verzameld op de terrassen van de theehuizen lurkend aan hun chicha's, mensen lopend en op brommertjes onderweg naar huis vergezeld door de roep van de moskee. Zo authentiek en zonder toeristen hebben we het nog niet gezien. We slapen voor € 14 en eten 'briq' bij een stalletje voor het luttele bedrag van € 0,75 voor twee. Een hele andere wereld dan het 5-sterrenhotel van de afgelopen dagen. Heerlijk weer even middenin de alledaagsheid.  

Sinds het ingaan van de zomertijd is het een uur later in Nederland. We liggen om 21.00 uur Tunesische tijd in bed. De adrenaline is echt uitgewerkt.

Vanmorgen om 6 uur wakker. Dat krijg je als je zo vroeg naar bed gaat. De beentjes nog steeds slap, maar krachtig genoeg om Kairouan te verkennen en tapijten te shoppen. 

Datum 21-03-12  Bron Rallymaniacs (tekst Cecile van Hattem)

Bison Rally Team had de eerste dag veel pech maar het gaat ze nu erg voor de wind en vandaag eindigden ze zelfs als eerste in het auto klassement (voor het bepalen van de penalties). Jean-Pierre Jacobs had een glimlach van oor tot oor toen hij vertelde hoe heerlijk het ging vandaag. Maar ook zijn vriendin Nyncke Wygman van het dames team Bloem2Drive, met Sascha Bloemhoff heeft goed gereden. Ze rijden in de Adventure klasse voor het eerst een rally mee en vandaag hadden zij de eerste kennismaking met de echte duinen van Tunesië. Nynke dacht dat hun auto, een Toyota Landcruiser, het nooit zou redden in die hoge duinen maar het ging perfect. Sascha had het gevoel goed te pakken.

Het andere team wat meerijdt in de Adventure klasse, Ria Theunissen en Gonnie van Dijken, heeft vandaag ook erg veel bijgeleerd. Wat onzeker in het begin maar na een dag duinen surften ze er als zeer ervaren rijders overheen.

Datum 21-03-12 19.40 uur Etappe 3

Etappe 3 ook weer overleefd!! Om half vijf waren we binnen na de laatste 30 km door hele hoge en heftige zandduinen. Ik heb er de voorbumper op kapot gereden, maar allles doet het verder nog goed. Voorlopig staan we bovenaan in het amateurklassement. Zo grappig.

Nynke weet nog niet ze van het navigeren vindt, (en vooral van het iedere avond voorbereiden van het navigeren), maar ze doet het wel enrom goed!!

We zijn een superteam. Nog geen onvertogen woord gevallen en veel lol.

Groet Sascha & Nynke.

Datum 20-03-12 tijd 18.34 Etappe 2

Etappe 2 hebben we ook gehaald! Om 10.46 vertrokken en om 16.00 binnen.

Vandaag was nog afwisselender dan gisteren, met de eerste 145 km een hele snelle route, wat alweer een stuk beter en rapper ging dan gisteren. Zowel wat navigeren als wat rijden betreft. Maar 1 navigatiefoutje vandaag. 

Daarna nog 45 km zandduinen. Ook daar waren we tevreden over, want we zijn niet vastgereden. De auto blijft ook verbazen. Ondanks alle hobbels en stenen, het optrekken en afremmen, Toyo geeft geen krimp en de temperatuurmeter lijkt als in steen gebijteld.

Nu dus in Ksar Ghilaine op een soort woestijncamping onder de palmbomen. Lekker zo vroeg binnen. Konden we even (koud) douchen.

Jean Pierre (de vriend van Nynke die ook met de rally meedoet als navigator van het Bison Rally team) en zijn rijder Kurt, hadden gisteren al na 30 km een kapotte koppeling en konden niet verder. Vannacht is er een nieuwe ingezet door hun monteur en vanochtend konden ze weer starten (als een van de laatsten). Vervolgens zijn ze vandaag als 3e binnen gekomen. De verloren tijd maken zie niet meer goed, maar toch een enorme prestatie. Daar krijg je nu ook meer bewondering voor, want sneller gaan dan iedereen die al hard rijdt is niet eenvoudig.

Normaal is de Toyo in onderhoud bij 4x4 Ermelo. Die zijn hier ook met een assistentie-auto voor een aantal professionele rally auto's. Iedere avond lopen die nu ook even alle punten van Toyo langs (olie, luchtfilter, velgenmoeren, speling in de assen, etc. etc. Wat een luxe! Hoeven wij alleen maar het roadbook te doen, tanken, eten en dan kunnen we na een blik op de prachtige sterrenhemel zo onze slaapzak in. 

Datum 19-03-12 17.48 uur Etappe 1 Djerba - Matmata

We hebben 340 km gereden, door enorm afwisselende en prachige landschappen. Van droge olijfboomgaarden , groene rivierbeddingen en woestijn tot bergen met de meest fascinerende kleurschakeringen. Af en toe een herder met wat schapen en/of geiten en verder geen mens gezien.

Datum 19-03-12 17.44 uur Etapp1 Djerba – Matmata

Etappe 1 zit erop!! We hebben het gehaald!!!

Geen idee hoe snel of langzaam ten opzichte van anderen. want het grootste deel hebben we alleen gereden maar we zijn zeker niet de laatste. En wat was het ontzettend, enorm geweldig om te doen!!! Nooit verwacht dat het zo leuk zou zijn. Echt verslavend. Nynke heeft een schorre stem van het aanwijzigingen geven.

Datum 19-03-12 06.27 uur (Op weg)

Na een snel ontbijt, dat door het vroege uur nog wat zwaar op de maag ligt, zijn we op weg!

Datum 18-03-12 (Een stukje roadbook)

Pff, nu bijna klaar met het roadbook. Morgen om 5.30 opstaan...

De route: Via de E-mail ontvangen (Sascha & Nynke)

19 maart: stage 1: Djerba - Matmata

20 maart: stage 2: Matmata - Ksar Ghilaine

21 maart: stage 3: Ksar Ghilaine - Ksar Ghilaine 

22 maart: stage 4: Ksar Ghilaine - Parc Jebil

23 maart: stage 5: Parc Jebil - Douz

24 maart: stage 6: Douz - Nefta (Star Wars)

25 maart: stage 7: Nefta - Monastir

Datum 18-03-2012 19,59 uur De 1e dag is de langste dag!!

Vandaag zondag alle laatste voorbereidingen gedaan, de administratieve keuring en de technische keuring. De hele dag op deze omheinde locatie aan het strand sloegen voor het eerst de zenuwen echt toe. Gelukkig konden we aan het eind van de middag nog even relaxen in de hammam met een scrub en massage. Even weg van de mierenhoop, de spanning die in de lucht hangt, de nieuwsgierige blikken en vragen en de eindeloze rij nieuwe gezichten, namen en verhalen. De sfeer is wel heel goed en gezellig moet vermeld worden en aan aandacht en interesse geen gebrek. 

Morgen gaat het echt beginnen en we hebben geen idee wanneer we weer van ons zullen kunnen laten horen. We doen ons best om af en toe een sms te sturen, maar of er bereik zal zijn is de vraag. 

Die eerste dag wordt een lange dag! Vanaf Midoun op Djerba 120 km liaison (=verbindingsroute). Dan 335 km etappe nog weer gevolgd door 20 km liaison naar Matmata, een soort grottendorp in de woestijn. 

Het zou een snelle route zijn morgen met veel gravelwegen en ook de langste route van de hele rally. Het is hier vorige week echter zulk slecht weer geweest met zoveel regen dat er stukken weg weggespoeld zijn, waardoor de geulen en kuilen allemaal heftiger zijn dan gepland en de route daardoor een stuk langzamer. 

Het roadbook hebben we na alle keuringen ontvangen.  We zitten nu in de briefing waarin de hele rally wordt doorgelopen en waar 7 pagina's correcties op het roadbook worden uitgereikt! Dat is vanwege de gevolgen van de regen. 

We vertrekken hier morgen om 7 uur 's ochtends en rijden de 120 km liaison. Vanaf 10 uur is daar de start. Eerst voor de 5 motoren, dan de 5 quads en dan de auto's. Iedere minuut vertrekt er een voertuig en tussen de categorieën zit 5 minuten pauze. Oftewel, wij zullen om een uur of 11.15 starten met 51 auto's voor ons. 

Ergens halverwege de route op km 180 is een checkpoint waar we verplicht 15 minuten moeten stoppen en waar we een lunchpakket krijgen. (hopen dat we dat een beetje op tijd halen ;-) Gelukkig hebben wij een heleboel eten en water in de auto dus omkomen van honger of dorst zullen we niet.) 

Via de gps wordt bijgehouden of je de volledige route rijdt, of je niet te hard rijdt in de dorpjes en of je wel echt 15 minuten stopt. Iedere avond lever je je gps in en wordt die uitgelezen en geanalyseerd. 

Nu eerst eten, dan het roadbook bestuderen en dan naar bed. Vergeet niet voor ons te duimen ;-)

Foto Bloem2Drive Bivak (foto Bron Bison-team)

Datum 18-03-2012 11.58 uur Voorbereiden en wachten

Het is zaterdagmiddag en we zitten in de lobby van het Green Palm hotel. De laatste groep rijders is net aangekomen  vanaf het vliegveld en de hal staat vol mannen in sponsorshirtjes en tassen. Onder hen is Jean-Pierre, de vriend van Nynke, die samen met Kurt de rally gaat rijden voor het echie. 

Tot nu toe was het allemaal erg relaxed, maar nu komt het deel waar ik een hekel aan heb en dat is het wachten, rondhangen en teveel tijd hebben om na te denken en spannende verhalen aan te horen. Van die verhalen over hoe moeilijk de zandduinen in Tunesië zijn. Ter vergelijk; de duinen in Tunesië zijn blijkbaar vergelijkbaar met de golfen van het IJsselmeer, hoog, stijl, kort, grillig en zonder duidelijk patroon. In tegenstelling tot de zandduinen in Libië, die net als de golven op zee lang en rollend zijn, met steeds eenzelfde opbouw. Kortom, de boodschap is steeds dat de duinen hier vermoeiend en slopend zijn, zowel voor de rijders als de auto...

Gisteravond (vrijdagavond) hebben we ons helemaal in het all-inclusive concept gestort. Het schijnt dat het hotel waarin wij zitten één van de kleinere en knussere is op Djerba, maar wij vonden de eetzaal toch echt enorm. Met het uitgebreide buffet waar je dan een voor-, hoofd- en nagerecht kunt halen levert dat een onrustig geheel op met steeds heen en weer schuifelende mensen. Wij hebben ons teruggetrokken in een hoekje vanwaar we het bonte gezelschap rustig konden gadeslaan. Zo waren er een behoorlijke groep Tunesiërs die nu een week vakantie schijnen te hebben, meestal met kinderen, een kolonie walrussen, met sieraden behangen dames met neptieten en goeddoorbakken overwinterende ouderen. 

Rond 22.00 kwam een eerste lading rallyrijders aan die met de boot waren gekomen en 8 uur gereden hadden over 600 km van Tunis naar Djerba. Een deel over prima snelweg en het laatste deel over een weg waar je officieel 80 km mag. Dit haal je echter nooit vanwege langzame auto's, brommers, overstekende honden en mensen, schapenslachterijen met restaurant langs de weg (of restaurant met heel vers schapenvlees, afhankelijk van hoe je kijkt) etc. De schoon aangekomen mannen gingen massaal aan het bier en aangespoord door Nynke aansluitend naar de aanpalende discotheek met de welluidende naam 'Cyclone'. Nou ken ik Nynke al zeven jaar en we hebben al vele reizen samen gemaakt, maar nog nooit eerder  heb ik haar meegekregen naar een discotheek, laat staan zien dansen. Nou dit keer ging ze helemaal los. Misschien was het de invloed van de Tunesische wijn Magon... Grappig genoeg was de discotheek (schijnbaar de grootste van Djerba en de meest hippe van heel Tunesië) tegen onze verwachting in vol met, voor hier, spannend geklede meisjes die er lustig op los swingen. Verder compleet met kooien waarin tijdens het voorseizoen nog geen dames dansten en groot scherm met Tiësto in het Gelredome en  een menigte blonde dansende koppies op de achtergrond. Nynke wordt geschaakt door een in het zwart gehuld en gesluierd meisje die graag met haar wil dansen en die het meest groovy van allemaal is. 

Zaterdagochtend doen we in dezelfde mega eetzaal het ontbijtritueel, gevolgd door een duik in het er heel aanlokkelijk uitziende zwembad. Dat was een vergissing, aangezien de temperatuur die van het dompelbadje in de sauna was. Na onze baantjes hebben we een uur in de zon nodig gehad om weer op temperatuur te komen.

Datum 17-03-2012 15.35 uur Observaties

We zijn tot nu toe welgeteld één keer door een politieman gestopt. Die bekeek ons indringend en vooral nieuwsgierig en vervolgens mochten we weer doorrijden. 

Voor jullie klinkt dit misschien heel doorsnee, maar voor ons en in vergelijking met andere Noord Afrikaanse landen is dit heel bijzonder. Geen politie- of controleposten overal en vooral geen politie, leger of douane die je bij ieder foutje waar ze je op kunnen betrappen, wel of niet begaan dat maakt niet eens veel uit, proberen geld af te troggelen. Als vrouwen kwamen wij er altijd ongeschonden en zonder te betalen doorheen, maar het kostte wel altijd een kletspraatje en dus tijd. In Tunesië heb je dat dus niet. 

Het probleem van de mega-inflatie hebben ze hier een keer heel handig opgelost. 1 dinar heeft namelijk geen honderd cent, maar duizend cent. Ik schrijf het nu zo makkelijk op, maar het heeft ongeveer 5 dagen geduurd voor ik echt begreep hoe het werkte. Dat ze zes dinar zeggen, maar soms zesduizend werkte verwarrend. Het was wel opgevallen dat ze hier de bedragen met drie nullen achter de komma schrijven, maar pas op de snelweg waar we tol moesten betalen en 1,600 geen zestienhonderd, maar 1 dinar en 600 cent was drong het door. Kun je nagaan hoe vastgeroest bestaande manieren van denken en kijken zijn. Of misschien staan mijn hersenen uit. 

De traditionele wollen capes met capuchon van de mannen (je ziet ze heel af en toe ook wel eens in Nederland bij de oudere Arabische mannen in een theehuis) zijn hier overal te koop. Tot onze grote verbazing voor bijna niets, terwijl ze helemaal van vervilt kameelhaar zijn gemaakt. Wat blijkt, inmiddels zijn ze allemaal gewoon van fleece. Ook hier zijn de gerecyclede petflessen doorgedrongen. Made in China waarschijnlijk.

Datum 16-03-2012 20.36 uur Greenpalm Hotel 

Na een toer over het eiland Djerba besluiten we om alvast richting het Green Palm Hotel te gaan dat ergens langs de oostkust van het eiland ligt aan de 'Zone Touristique', om te kijken of we daar vannacht al kunnen slapen. De andere teams komen vanavond laat aan vanaf de boot en/of vliegen morgen in. Kunnen wij nu nog even ongestoord genieten en relaxen is het idee. Het wordt een ingewikkelde speurtocht langs een eindeloze strip met hotels en appartementen, afgewisseld met golfbanen, restaurants, shopping malls, amusementcenter, bowlingbaan en casino. Het ene hotel is nog omvangrijker en kitscheriger dan de andere en de meest bloemrijke namen wisselen elkaar af, tot we er murw van worden: Thalasso, Tropic Sun, Venice Beach, Isis, Carthage, Djerba Holiday Beach, Al Jazira, Hasdrubal, La Pacha, Royal Garden, Sofitel Palm Beach, Movenpick Ulysse Palace, Le Beau Rivage, Dar Salem, etc. etc. 

Wij dachten dat er in deze tijd van het jaar nog geen toeristen waren in Tunesië, maar inmiddels weten we waar ze verstopt zitten. Wat kunnen ze ontzettend veel mensen kwijt in deze reuzenhotels die bijna dorpjes op zich zijn. Een dergelijke all-inclusive ervaring is ons beiden vreemd en wij kijken onze ogen uit in het luxueuze hotel dat we inmiddels gevonden hebben. 

Dus nu in de namiddagzon aan het enorme zwembad. Voor het eerst kunnen de kleren uit. Het is even schrikken voor onze witte winterhuidjes. 

We zitten nog geen twee minuten als er een dame in buikdanstenue op ons afkomt en ons uitnodigt. Waarvoor is op dat moment onduidelijk, maar wij hebben sowieso geen trek. We hoeven geen buikdans, blij dat we even van de zon kunnen genieten. 

De schrik en plaatsvervangende schaamte slaan pas echt toe als enkele tellen later luidde muziek klinkt en een groepje dames aan de andere kant van het zwembad een buikdansles start. De doeken met belletjes gaan om de heupen en er wordt vrolijk bij geklapt. Sommige dames durven dit ten overstaan van het hele hotel zelfs in bikini. Geen idee of dat nu vrijgevochten of dapper is, gebrek aan gevoel voor betamelijkheid of dat ik iets helemaal gemist heb in het leven. 

Datum 15-03-2012 22:05 uur

We hebben geen speciale avonturen de afgelopen twee dagen. Als volleerde toeristen bestaat ons leven uit eten, slapen, luieren, boekje lezen, rondwandelen, mooie plekken bezichtigen, praatje maken, koffie drinken en weer een stuk rijden naar de volgende plaats. Langs de kust van Tunesië is alles makkelijk. Overal pinapparaten, de benzinestations hebben diesel voor maar € 0,50 per liter, het eten is over het algemeen erg lekker en voor ons goedkoop, de telefoon heeft bereik, de hotels gratis Wifi, de mensen zijn allervriendelijkst en behulpzaam en de zon schijnt op t-shirt met lange broek temperatuur (minder kun je hier met goed fatsoen toch niet aan, dus wat wil je nog meer). 

Geen avonturen dus. 

Of het moet het colosseum van El Djem zijn dat opeens majestueus midden in een doorsnee dorp opdoemt en groter, hoger, nog beter intact en toegankelijker is dan het colosseum in Rome.

Echt indrukwekkend. 

Of onze ervaring in het hotel in Mahdia, een dromerig, lieflijk en ietwat slaperig kuststadje. Na terugkomst van een stevige avondwandeling is er een heftig verjaardagsfeest met uitbundige Arabische muziek op volle sterkte aan de gang, wat ons tot half drie in onze hotelbedden laat meedeinen in plaats van slapen. Het seizoen is duidelijk nog niet begonnen, want ook het water is koud, het zwembad leeg en de terrasstoelen nergens te bekennen. 

Of het is Nynke die vanmorgen als ontbijt chicha wil bestellen bij de koffie, omdat ze dat nog nooit gehad heeft. Als ik haar vertel dat dit een waterpijp is, echt aan te raden op de nuchtere maag, hebben we een kwartier nodig om bij te komen van het lachen. 

We zijn inmiddels aangekomen op het eiland Djerba, vanwaar maandag de rally zal starten. Vrijdag en zaterdag zullen ook de andere teams arriveren en zullen de voorbereidingen starten. Waarschijnlijk zal dan ook geleidelijk de rally stress toeslaan. 

Onze website master is vanaf morgen een weekendje weg, dus maandag pas weer verder nieuws. Fijn weekend voor jullie. 

Datum 13-03-2012 21.34 uur

Nou, dat uurtje strand is het niet geworden. 

De voorsteden van Tunis voorbij komen blijkt een opgave. Het is altijd even wennen en ontdekken in een nieuw land hoe lang je over de afstanden doet. In dit geval kruipen we bijna stapvoets voort door de drukte en chaos. Veel verkeersregels hebben wij nog niet ontdekt en voorrang van rechts lijkt iets van een andere planeet. 

Net als de weg iets leger wordt en we een beetje door kunnen rijden krijgen we te maken met een opstopping van een heel andere orde. De doorgaande weg is volledig geblokkeerd. Om ons heen stappen mensen uit hun auto's, er keren auto's om en voor ons dikt het steeds verder in en worden de oorspronkelijke twee rijbanen al snel vier rijbanen. De bijrijder van een busje dat omgekeerd is spreekt ons spontaan in bijna accentloos Nederlands aan en informeert ons dat er een demonstratie aan de gang is en dat het beter is terug te rijden en een andere weg te nemen. 

Het staat inderdaad muurvast. Vooral pijnlijk, omdat onze afslag 500 meter verderop net na de plek van de demonstratie is.  Na wat gemanoeuvreer en geharrewar besluiten we toch te blijven staan en wachten. Omrijden is ook een mijl op zeven en de weg terug staat net zo vast. Tunesiërs blinken niet uit in orde en zijn steeds vooral bezig met hun eigen hachje en de korte termijn. Al snel is de weg van rechts tot en met de tegenoverliggende rijbanen volgebouwd met ongeduldige chauffeurs, die ondanks dat er niets beweegt toch steeds proberen een paar centimeter terrein te winnen. Als je dan echter van 'tegenstander' individu wordt door middel van oogcontact, een bedankje of een vriendelijke glimlach zijn ze opeens allemaal alleraardigst en hoffelijk en kan er opeens van alles. 

Ondertussen mag de demonstratie van maar een handjevol mensen gewoon plaatsvinden en kijkt iedereen rustig toe. De politie incluis. 

De zon schijnt en we staan ontspannen naast de auto et geheel gade te slaan. Gelukkig is er een benzinestation in de buurt waar we onze blaas kunnen legen, anders hadden we echt een probleem gehad met al die mensen in de buurt. 

Sascha is nog niet op weg richting wc of Nynke wordt aangesproken door een puberale opgeschoten vent die haar sommeert om in de auto te gaan zitten. Dan kent hij Nynke nog niet, die hem vergezeld van haar felste donderblik liet weten dat ze dat zelf wel uitmaakt, waarop hij afdruipt. 

Na tweeënhalf uur komt er opeens beweging in het geheel. De politie moet eraan te pas komen om de kluwen weer te ontwarren, maar heel langzaam kunnen ook wij weer in de vooruit. 

Door alle vertraging komen we pas aan het eind van de dag, net na 17.00 bij Kerkouane aan. De toegang tot de Punische nederzetting van 600 BC (op zich ook weer een hoop stenen, maar het schijnt de moeite waard te zijn) is al gesloten. Net als wij, na een inspectie van en blik door het hek, het op willen geven komt er een als zwerver uitziende man aangesjokt. Hij kijkt ons eens aan, vraagt of we naar binnen wilden en na ons bevestigende antwoord pakt hij een stokje van de grond, breekt daar een stukje af, steekt dit in het slot van het hek en morrelt wat heen en weer. Het slot springt open. (zie foto) Dit heeft hij waarschijnlijk vaker gedaan. Trots opent hij het hek en met een gebaar alsof hij ons uitnodigt zijn persoonlijke landgoed te betreden laat hij ons voorgaan. En het moet gezegd worden, de bezichtiging van de uitgestrekte stad die de Puniers hier indertijd aan zee gebouwd hebben en waarvan de fundamenten en de mozaïek vloeren nu nog staan is, in de langzaam zakkende avondzon, zeker de moeite waard. Dat we de hele plek voor onszelf hebben is een bonus.

Weer naar buiten herhaald zich het ritueel met het stokje en we bedanken onze 'bewaker' met het betalen van de toegangsprijs.

Datum 13-03-2012 (09.49 uur)

Vandaag verlaten we het dromerige en pittoreske wit met blauwe badplaatsje Sidi Bou Saïd om langs de kust naar Hammamet te rijden. Het plan is om ergens een uurtje strand te pakken, maar dat is misschien wat ambitieus. 

Gisteren hebben we uitgebreid de mythische en tot de verbeelding sprekende stad Carthago bezocht. Vandaag de dag niet veel meer dan een hoop stenen, maar toch geeft het een beeld van de 'rise and fall' van het Punische en Romeinse rijk hier. Ze wisten in ieder geval hun plekken wel te kiezen. Zo ook de ex-president die met zijn nederige stulpje kilometers lang het mooiste stuk van de kustlijn in bezit had genomen en met een hoge muur ommuurd. Ondanks de revolte is het presidentiële paleis nog intact en de huidige interim president heeft er voor het gemak ook maar zijn intrek in genomen. 'A man's got to do what a man's got to do'. Het is nog onduidelijk wanneer er verkiezingen komen. Tricky...

'S avonds blijkt dat helper Sami en zijn vriend Mourad er volledig vanuit gaan dat zij zich ook nu weer over ons zullen ontfermen. Ze staan gewoon voor het hotel op het moment dat wij willen vertrekken. We worden meegetroond naar een café voor een muntthee en aansluitend naar restaurant 'Le Pirate' in de haven, waar ze de eigenaar duidelijk kennen (doen ze dit elke week met iedere nieuwe tourgroep?). Er verschijnen dan ook direct allerlei locale heerlijkheden op tafel. De heren drinken niet (roken schijnt dan weer geen probleem te zijn voor Allah, want dat doen de meesten wel en ook nog gewoon overal), wat wel een rustig idee is. Omdat Sami erg goed Engels en Duits spreekt naast zijn Frans en Arabisch (Zweeds schijnt hij ook nog te beheersen) en tafelgenoot Mourad niet, draait het erop uit dat Sascha de hele avond haar Frans oefent in een conversatie over zeilen, kitesurfen en andere nautische aangelegenheden met de man die een nationaal zeilkampioen blijkt. Nynke daarentegen vraagt Sami de oren van het hoofd over politiek, cultuur en alles wat verder maar wetenswaardig is, onderwijl behendig schermend met haar marie/husband/mann. Sami probeert nog wat counterbewegingen maar delft duidelijk het onderspit. 

En zo weten we nu dus dat Sidi Bou Saïd 45 families telt, wat hier al snel optelt tot een redelijk omvangrijk dorp. De verhouding mannen - vrouwen is één man op 4 vrouwen. We hebben nog onderzocht waardoor dat in hemelsnaam komt, maar een echt sluitende verklaring hebben we nog niet gevonden. Voor de meeste mannen zou dit een waar walhalla moeten zijn. 

Hier zitten ze echter nog steeds achter de toeristen aan, terwijl ze toch echt mooie vrouwen hebben (als ze jong zijn). Wat dat betreft is Tunesië een stuk relaxten dan de andere Noord Afrikaanse landen die we bezocht hebben. Minder sluiers, strakkere en modernere kleding. Toen we gisteren de 365 traptreden door de bosjes naar beneden naar de haven namen, was ook hier duidelijk te zien dat de lente begonnen is aan het gedrag van de plaatselijke jongeren. 

Datum 11-03-2012 22.21 uur

We hebben het beloofde land bereikt! We weten niet hoe het met jullie is, maar wij hebben inmiddels een beetje angst voor veerboten opgebouwd. Vannacht midden op zee, met een wild waggelende zwaar beladen boot voelde best een beetje spannend. Klinkt misschien raar als je vervolgens een rally door de zandduinen gaat rijden, maar zo beleefden wij het wel. 

En toen Nynke wakker werd met knorrende maag en de open zee inmiddels was bereikt, sloeg de zeeziekte toe. Sascha dus alleen aan ontbijt en lunch en Nynke als groene, natte dweil aan dek. 

Al op de boot slaat het Afrika gevoel toe: In een eindeloze rij voor paspoortstempel en autopapieren (Sascha in dit geval, want Nynke gevloerd op bed), heel erg aardige en behulpzame mensen overal (vooral mannen eigenlijk, het is altijd een vraag waar ze de vrouwen laten die pas weer opduiken als we er bijna zijn en de auto's weer in mogen) en het ongeorganiseerde, ieder voor zich. Dit laatste blijkt ook weer bij het van de boot rijden, waarbij we een uur doen over 200 meter. Er is echter genoeg om te bekijken en de tijd te doden. Zo spotten we onder andere de winnaar van de wedstrijd 'wie-krijgt-de-meeste-spullen-op-zijn-dak-geladen' (zie foto). Het recht van de sterkste viert hoogtij. In ons geval werken de vragende ogen en vriendelijke glimlach van twee dames beter dan grote van onze auto. 

We hebben geen zin in de drukte van Tunis en zetten koers naar het lieflijke, aan de kust gelegen Sidi Bou Saïd. Een goede keus blijkt al snel, want waar iedereen rechts wil gaan wij links en laten de drukte en chaos achter ons. We rijden over een achteraf kronkelweggetje langs de kust en bevinden ons direct in een andere wereld, helemaal op vakantie. Sidi Bou Saïd is een wirwar van smalle straatjes, waar wij zoekende naar ons verkozen hotelletje oog in oog komen met een andere auto, waarbij het de vraag is wie er het onmogelijke stukje achteruit terug gaat manoeuvreren. De tegemoetkomende auto wordt bestuurd door Sami, een locale politieman, die als hij ontdekt dat hij met 2 vrouwen te maken heeft direct in de hulpvaardige modus schiet, achteruit rijdt, ons helpt aan een parkeerplaats, al onze bagage naar het hotel draagt, verzekert dat hij de auto zal laten bewaken en ons zijn mobiele nummer geeft voor het geval er iets is en we hem nodig hebben.

Dit berichtje gaat jullie kant op terwijl wij aan de couscous en Tunesische rode wijn zitten ;-) 

Datum 10-03-2012 18.08 uur (Op de boot)

Als echte touristen hebben we vandaag Genua verkend. In haar hart een prachtige stad met indrukwekkende gebouwen. Alleen is alles bedekt met een laagje roet door de stookoliedampen van de constante stroom van ferry's, cruiseschepen en vrachtschepen, wat de stad een grijs en smoezelig aanzicht geeft. Het grauwe verdween echter als sneeuw voor de zon met het uitbundige licht dat de zon vandaag liet schijnen. We konden zelfs in t-shirt op het terras een koffie drinken (zie foto's)!

Inmiddels zijn we aan boord van de boot die ons naar Tunis moet brengen en die al een uur had moeten varen. De eindeloze tijd in de wachtrij voor het oprijden hebben we gedood met de schone taak van het stickers plakken, onder de geïnteresseerde en geamuseerde blikken van de bonte stoet van andere wachtenden. Het leek wel een wedstrijd 'wie-heeft-de-meeste-deuken-in-zijn-auto-en-houdt-hem-toch-nog-rijdend', gevolgd door een wedstrijd 'wie-krijgt-de-meeste-spullen-op-zijn-dak-geladen'...

Datum 10-03-2012 01.30 uur (Genua)

Na een lange dag snelwegstampen rond middernacht in Genua aangekomen, waar we zaterdag de boot naar Tunis nemen. Lang leve Wifi en apps, omdat die het mogelijk maken om tijdens het eten in een ordinair wegrestaurant op booking.com  nog even hotels te bekijken. We vinden er één met een afgesloten parkeerplaats, die eenmaal in de stad nog niet zo makkelijk te vinden is. Lang leve Google maps ook. Zo is avonturieren echt geen kunst. 

Het hotel staat echt in het centrum in een straat waar alle middenklasse hotels verzameld lijken.  Zo 's nachts heeft Genua echt de uitstraling van een havenstad en we zijn opeens erg blij met de parkeerplaats. Daar staat onze auto ook echt wel veilig, want het kost een kwartier om met de spiegels in net een smal stijl straatje en de poort door te wurmen. 

De auto staat nogal strak geveerd, wat op snelwegen die uit platen bestaan een lachwekkend gehobbel oplevert. Eenmaal in het hotel is het net of alles beweegt. Net zo raar als wanneer je net van je schaatsen stapt na een tocht.

Datum 09-03-2012 (Op weg!!)

Bij Nynke de laatste spullen in de auto geladen en we zijn op weg! Begeleid door een hoopgevend lentezonnetje. Zou mooi zijn als die de hele reis voor ons en voor jullie wil schijnen..

Let trouwens op de nieuwe 'snorkel' (verhoogde luchtinlaat, waardoor de motor beter lucht krijgt en je door dieper water kunt rijden). Het is waarschijnlijk verbeelding, maar het is net of de motor er tevredener van snort. (Zie foto's voor afbeelding snorkel)